Het D-woord: wat doen we ermee?
Wat doe je met een geladen woord dat de essentie is van je hele opzet, maar wat niemand motiveert om actie te ondernemen? Simpel, je schuift het aan de kant en ruilt het in voor iets veel sterkers ...
Een tijdje geleden viel er een overlijdensbericht in mijn brievenbus. Een tante, de laatste aan vaderskant.
Voor wie haar niet kent, valt er bitter weinig uit te leren. Hoe oud ze is geworden, waar ze woonde, hoe groot haar familie was. Dat is het zowat.
U zou dus nooit weten dat mijn tante het halve dorp mooier maakte, in haar kapsalon. Dat ze in haar jeugd als een grote zus over mijn vader waakte. Of dat ze later een zoon kreeg die ervoor zorgde dat ik de rest van mijn leven idolaat naar David Bowie luister.
En zo vergaat het ieder mensenleven. Waar we in geloven of waar we waarde aan hechten: dat gaat veel te makkelijk verloren. Veel verder dan de koffietafel na de begrafenis reiken onze verhalen niet meer.
De reden hoeven we niet ver te zoeken: onze sterfelijkheid hangt als een schaduw over ons, maar we kijken de andere kant op. We keuvelen over het weer, over de afloop van ‘Thuis’, over een tweet van een president, ... maar haast nooit over de dood of overleden mensen. Daarom hebben we er zelfs een speciale dag voor bedacht, Allerheiligen. Dan gaat het doosje even open – we kijken de dood in de ogen - en klapt het snel weer dicht.
Als u nu nog altijd aan het lezen bent, is de kans redelijk groot dat u in mijn branche werkt. Een tak waar álles in het teken van de dood staat: fondsenwerving via legaten. Hoe pak je dat dan aan, als de dood het Grote Eindpunt lijkt? Simpel: praat over het leven!
Raak uw donateur met wat hem of haar na aan het hart ligt. Uw brochures, leaflets, mailings, ... moeten uitstralen waar uw donateur in gelooft. Dat kan een beter milieu zijn, een opleiding voor achtergestelde kinderen, een veilige thuis voor zwerfhonden, een middel tegen kanker ...
Idem dito wanneer nadien het testament ter sprake komt - hét document waar uiteindelijk alles om draait. Stel het testament niet zwaarmoedig voor als laatste wilsbeschikking. Integendeel, spreek erover als dé kans om te tonen hoe we herinnerd willen worden. Het is onze biografie, de samenvatting van ons leven. Waarom zou een testament geen vreugde mogen uitstralen? Het mijne bijvoorbeeld vertelt dat ik graag heb geleefd. Dat mijn naasten altijd op de eerste plaats komen, en dat die het vast oké vinden als ik ook wat opzijzet voor een goed doel.
Wie voor legatenfondsenwerving werkt, neemt het woord dood bijna nooit in de mond. Niet omdat het taboe is, maar simpelweg omdat legatenfondsenwerving over iets totaal anders gaat.
Neem de proef op de som: schrijf uw eigen testament eens uit. Gewoon, op een A4’tje. Of u nu dertig, zestig of tachtig jaar bent. Of u nu goed bemiddeld bent, of moeite hebt om de eindjes aan elkaar te knopen.
Wedden dat het woord ‘dood’ er niet in voorkomt? Uw testament vertelt namelijk vooral waar u waarde aan hecht, en hoe u die waarden in de toekomst wil bestendigen. En bent u niet tevreden van het resultaat, dan hoeft u nog niet te panikeren. Want u hebt nog een heel leven om er wat beters van te maken.
